Početkom srpnja 2005. već dobro zagrijani od Julijskih i Kamniških alpa, krećemo put Italije. Punta Penia nam se čini kao odličan vrh gdje bi mogli isprobat naše nove dereze i cepine. 

Tokom noći stižemo do jezera Fedaia gdje spavamo u autu i rano ujutro se budimo zgužvani do bola. Vodimo borbu s čuvarom koji nam želi naplatiti vodu iz željezne pumpe uz izvor, pa se spuštamo u rupčagu da si sami nagrabimo malo vode. 

Spremamo se i krećemo laganom stazom do doma Pian dei Fiacconi na 2.438 mnv. (do tuda vozi i žičnica). Stotinjak metara od doma počinje glečer i tu je mjesto gdje montiramo dereze (bilo bi dobro navezati se; naravno, ak imaš uže). Tu počinje muka Isusova! Drugi put u životu hodam u derezama i lomim si noge …brijem da Romanu nije niš bolje, a glečer postaje sve strmiji i strmiji, stajem sve češće da dođem do zraka…sad kad gledam fotke, kužim da nam je do vrha trebalo nekih 2h i 20 min… meni se činilo da je samo prelazak glečera trajao barem 3-4 h. Glečer prestaje na mjestu gdje počinje strmi, ali fala Bogu kratki stjenoviti skok, pa onda još 20tak minuta po snježnoj strmini i eto nas na vrhu… prvi put prek 3000m osjećaj neopisiv… bacamo par fotki i polako se spuštamo skroz do jezera, pizza (btw jedna od lošijih u mom životu), pivica, ignoriranje dosadnog Talijana koji nam uporno pokušava naplatiti parking, a mi kao ne kužimo kaj brije i lagano doma.

Na putu do doma već planiramo novu turu (ok, barem dok Roman nije zaćoril) i maštamo o budućim planinskim izazovima..

Krešo K

Provjerite i ostale fotografije s Marmolade u našoj foto galeriji.